Είναι πρωί. Σηκώνομαι από το
κρεβάτι μου χαρούμενη. Πηγαίνω στο παράθυρό μου, το ανοίγω για να μπει η πρωινή
αύρα στο δωμάτιό μου.
Είναι άνοιξη.
Μπροστά μου απλώνονται οι ίδιες πολυκατοικίες, στην ίδια θέση. Καθώς
τις παρατηρώ, το βλέμμα μου αρχίζει να χάνεται και το μυαλό μου να ταξιδεύει…
Βλέπω λουλούδια, σχεδόν τα
μυρίζω. Στο βάθος ένα καταπράσινο βουνό και στους πρόποδές του μια πανέμορφη
λίμνη και γύρω της ολάνθιστες αμυγδαλιές. Κάπου εκεί βρίσκομαι κι εγώ και ταΐζω
τους ολόλευκους κύκνους.
Πιο πέρα ξεπροβάλλει ένας
καταρράχτης. Τα νερά του τρέχουν ασταμάτητα. Πλησιάζω να τον θαυμάσω από κοντά.
Ουφ! Παραλίγο να πέσω μέσα στα νερά. Από πάνω μου ακούω να φτερουγίζουν
χελιδόνια…
“Ιωάννα , Ιωάννα” ακούω μια φωνή
και ξαφνικά βρίσκομαι στο δωμάτιό μου. Με φωνάζει ο αδερφός μου να φάω πρωινό.
Τελικά, μπορείς να ταξιδέψεις
πολύ μακριά και σε απίθανα μέρη με την φαντασία σου…
Ιωάννα Λουδάρου Δ2
Είναι ωραίο να ταξιδεύεις με την φαντασία σου! Αλέξανδρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο κείμενο, Ιωάννα ! Και εμένα μου αρέσει να ταξιδεύω με την φαντασία μου !Όταν πηγαίνω κάπου εκτός σπιτιού, ταξιδεύω με το μυαλό μου και σκέφτομαι πως μπορεί να είναι το μέρος που θα πάω! Φυσικά δεν είναι έτσι όπως το φαντάζομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒίκυ Μακρή