Το έθιμο «της χορευτικής αγάπης»

Το έθιμο της «χορευτικής αγάπης» είναι ένα πασχαλινό έθιμο που γίνεται και στην Κεφαλονιά και πιο συγκεκριμένα στον Άγιο Αθανάσιο στον οικισμό Αγίας Ειρήνης – Πρόννων, έπειτα από τον Εσπερινό της Αγάπης.

Αφού τελειώσει ο Εσπερινός πραγματοποιείται λιτανεία προς το κοντινό του Αγίου Σπυρίδωνος, στον οποίο γίνεται το διάβασμα του Ευαγγέλιου.

Τελειώνοντας αυτή την τελετή στον ναό, ο κόσμος αρχίζει να κυκλώνει τον ναό σχηματίζοντας μια αλυσίδα, εφόσον είναι πιασμένοι ο ένας με τον άλλο χορεύοντας και τραγουδώντας.

Στον χορευτικό κύκλο που σχηματίζεται, μπροστά είναι ο ιερέας με το πετραχήλι του, ακολουθούν οι ψάλτες, κάποιοι γεροντότεροι ή κάποιοι και κάποιες που ξέρουν το τραγούδι, το οποίο θα τραγουδήσουν καθώς χορεύουν γύρω από το ναό. 

Αυτό το τραγούδι λέει:

«Η Μάρθα και η Μαγδαληνή

 Χθες είχαμε Σαρακοστή και είμαστε λυπημένοι

 σήμερα έχουμε χαρά σ’ όλη την οικουμένη.

Γιατί αναστήθηκε ο Χριστός και βγήκε από τον Άδη

 και χαίρονται οι χριστιανοί όλοι μικροί μεγάλοι.

 Η Μάρθα και η Μαγδαληνή τον τάφο παν να δούνε

βρίσκουν τον τάφο ανοιχτό, τον λίθο κοιλημένο

 τον άγγελο καθούμενο εις τα λευκά ντυμένο.

 Ο άγγελος ερώτησε τι θέλουν τι ζητούνε;

 -Θέλουμε του Χριστού το σώμα. Και κείνος τους απάντησε.

 -Δεν είναι εδώ, αναστήθηκε άφησε πια το χώμα.»

Στο τέλος αυτής της τελετής οι χορευτές ανταλλάσσουν χαρούμενες ευχές αφήνοντας τα χέρια τους, διαλύοντας έτσι τον κύκλο!

 Τελειώνοντας, η όλη χορευτική διαδικασία, ο ιερέας μοιράζει στον κόσμο αυγά και λαμπάδες. Πολλοί ζητούν αντίγραφα του τραγουδιού και μέσα σε αυτή την όμορφη κατάσταση που επικρατεί, μερικοί ενημερώνονται και μαθαίνουν κι άλλα πράγματα για το έθιμο αυτό.

Το έθιμο της «χορευτικής αγάπης» στο ναό του Αγίου Αθανασίου σύμφωνα με τους παλαιότερους πρέπει να γίνεται κάθε χρονιά και να μην αμελείται, λόγω που όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θεωρείται κακό σημάδι για το χωριό και ευρύτερα για την περιοχή.

Τέλος, τούτο το ελληνικό ανοιξιάτικο έθιμο, πρέπει να το διατηρήσουμε όχι μόνο γιατί γίνεται σημείο αναφοράς παράδοσης και πολιτισμού, αλλά και γιατί μας ενώνει στη χαρά της συμμετοχής και της ορθόδοξης θρησκευτικότητας μας.

Θεοδώρα Μαρίνα Λιναρδάτου Δ2