ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΤΛΟΥΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΑΛΚΗΣ ΖΕΗ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου - 2 Απριλίου

Ο Πέτρος, όπως πήγαινε τον "μεγάλο περίπατό" του, συνάντησε την "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" και μαζί συνέχισαν τον περίπατο. Εκεί που περπατούσαν, συνάντησαν τον "Ψεύτη παππού" που άρχισε να λέει τις ιστορίες του και τους τρέλανε.

 Ήρθε τότε και η "Δωδέκατη γιαγιά", φιλήθηκαν με την "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" και όλοι ρωτούσαν "πού την ξέρεις;". "Η δωδέκατη γιαγιά" απάντησε "κόρη μου είναι''.

 Συνέχισαν λοιπόν τον περίπατο, "ο ψεύτης παππούς" να λέει τις ιστορίες του, η "Δωδέκατη γιαγιά" να λέει στην "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" πόσο της έλειψε, ο Πέτρος και ο Αχιλλέας να έχουν πιάσει την κουβέντα, και όπως καταλάβατε ...χαμός.

 Όπως περπατούσαν, έκαναν φασαρία σε όλη την γειτονιά, βγήκε λοιπόν "ο θείος Πλάτων" με μία "μοβ ομπρέλα" από το σπίτι του και άρχισε κι αυτός να φωνάζει "μα σταματήστε να κάνετε τόση φασαρία μεσημεριάτικα". Δεν σταματούσαν όμως, πήγε κι αυτός μαζί τους και συνέχιζε να φωνάζει "κάντε ησυχία". 

Με την φασαρία τους ξυπνήσανε το "Καπλάνι της βιτρίνας" που έβγαλε μία κραυγή κι έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό. Άρχισαν να τρέχουν. "Παναγία μου, κορούλα μου", φώναζε "η δωδέκατη γιαγιά". "Πάμε κοντά στις ράγες" να φωνάζει ο "ψεύτης παππούς" κι ο Πέτρος. Πήγαν τελικά προς τις ράγες.

 Εκεί συνάντησαν ένα κορίτσι, "την Κωσταντίνα με τις αράχνες της" αλλά δεν είχαν χρόνο για κουβέντες. Είχαν κι ένα καπλάνι από πίσω τους!

Αποστολοπούλου Μελίνα Δ1

 

Τι είναι τα βιβλία για εμένα;

Τα βιβλία είναι αστεία

με μια άγρια φαντασία,

που σου έρχεται στ’ αυτί

κι ήδη έχεις τρελαθεί.

Τα βιβλία είναι ωραία

που σου κάνουνε παρέα,

και σου λένε «έλα ’δω,

μια ιστορία θα σου πω».

Τα βιβλία με μαγεύουν

και παντού με ταξιδεύουν,

σε τόπους άγριους κι εξωτικούς

με ήρωες άγνωστους μα δυνατούς.

Το βιβλίο, όταν διαβάζω,

τη διάθεσή μου ανεβάζω,

το δωμάτιο γεμίζει

και με εικόνες πλημμυρίζει.

Γιώργος Κασμερίδης Δ1 

ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΡΩΝ

Στους πρόποδες των βουνών του Σουλίου, μέσα σε ένα πανέμορφο και γαλήνιο τοπίο, βρίσκονται οι πηγές του ποταμού Αχέροντα.

Ποταμός της θλίψης ο Αχέροντας, κουβαλά στον δρόμο του κάμποσους μύθους.

 Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν πως ένα στοιχειό [τέρας] που ζούσε στις πηγές του μαύριζε και δηλητηρίαζε τα νερά μέχρι την στιγμή που ο Άγιος Δονάτος [πολιούχος , τώρα της Παραμυθιάς στη Θεσπρωτία] το σκότωσε και καθάρισε το ποτάμι.

Ακόμα πιο παλιά πίστευαν πως τα νερά τα είχε μαυρίσει και πικράνει ο Δίας κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας επειδή είχε δει τους Τιτάνες να πίνουν νερό από εκεί.

Η θλίψη ήταν συνώνυμο του Αχέροντα κατά την αρχαιότητα, αφού αυτός όπως και άλλοι δύο  ποταμοί που ενώνονταν σε κάποιο σημείο, ο Πυριφλεγέθοντας  και ο Κοκκυτός  αποτελούσαν  τους ποταμούς του  Άδη.

Η αρχή του φαραγγιού του Αχέροντα θεωρείτο μία από τις  πύλες του Άδη .

Οι τρεις ποταμοί σχηματίζουν  τεράστια ελώδη έκταση  στις  παρυφές  μιας λίμνης.

Αυτή ήταν η λίμνη Αχερουσία.

Είχε μυστικές σπηλιές και έλη καλυμμένα από την ομίχλη .

Ήταν  γνωστή ως Άορνος λίμνη, δηλαδή λίμνη χωρίς πουλιά [όρνεα]  αφού αυτά την απέφευγαν, επειδή ανέδιδε δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις, πιθανόν από τα σαπισμένα έλη.

Δίκαια, λοιπόν, με δέος, που αποτελούσε μέρος της διαδρομής για τον κάτω κόσμο.

Η πλούσια βλάστηση του, αποτελεί έναν  ιδανικό τόπο διαβίωσης και αναπαραγωγής για τα 196 είδη πουλιών, που έχουν καταγραφεί στη περιοχή , μεγάλος αριθμός των οποίων προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις, μιας και ο συγκεκριμένος υγρότοπος αποτελεί μεταναστευτικό διάδρομο  για τα πουλιά.

Κύνθια Τσιούμα Δ2

Ο μικρός νάνος έπρεπε να μείνει στο σπίτι

Της Susan Perrow – Mάρτιος 2020

Ο μικρός νάνος, είχε μπερδευτεί.

 Γιατί έπρεπε να μείνει στο σπίτι;

Δεν το ήξεραν όλοι, ότι οι μικροί νάνοι αγαπούσαν την περιπλάνηση;

Δεν μπορούσε να πάει σχολείο, δεν μπορούσε να παίξει με τους φίλους του μέσα στο δάσος, και οι φίλοι του δεν μπορούσαν να τον επισκεφτούν.

Ο μικρός νάνος είχε κολλήσει στο ριζωμένο δεντρόσπιτό του.

Τουλάχιστο, μπορούσε να κοιτάζει από το παράθυρό του ανάμεσα από τους βράχους και τις ρίζες του δέντρου. Ξαφνιάστηκε, που μπορούσε να δει τόσα πολλά. Μικρά μυρμηγκάκια  που στριφογύριζαν δίπλα του, σκαθάρια με φωτεινά χρώματα σκαρφάλωναν κι ανεβοκατέβαιναν στα πεσμένα φύλλα και λαγοί με αφράτα τριχωτά αυτιά, χοροπηδούσαν μέσα κι έξω απ’ τα λαγούμια τους.

Αλλά παρόλο που είχε όλα αυτά να παρατηρεί, ο μικρός νάνος άρχισε να γίνεται ανυπόμονος.

Γιατί έπρεπε να μένει συνέχεια στο σπίτι; Δεν ήταν λογικό γι’ αυτόν, να μη μπορεί να περιπλανηθεί.

Η μητέρα δέντρο, του ψιθύρισε: «Τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν κάποτε - αλλά έχε μου εμπιστοσύνη - σύντομα θα είσαι πάλι ελεύθερος – πίστεψέ με, πίστεψέ με»

Ο μικρός νάνος ήξερε από την καρδιά του, ότι πάντα μπορούσε να έχει εμπιστοσύνη στη μητέρα δέντρο.

Η μητέρα δέντρο είχε τη σοφία ολόκληρου του δάσους.

Η μητέρα δέντρο γνώριζε το πάντα. Τα πουλιά και ο άνεμος ήταν οι φίλοι της και οι

αγγελιοφόροι της. Την επισκέπτονταν κάθε μέρα και μοιράζονταν μαζί της όλα τα νέα από

τον τεράστιο κόσμο.

Ο μικρός νάνος, μπορούσε ν’ ακούσει τα πουλιά όταν πλησίαζαν. Μπορούσε να τα ακούσει όταν κελαηδούσαν καθισμένα στα ψηλά κλαδιά της.

Ο μικρός νάνος, μπορούσε να δει τον άνεμο όταν τους επισκεπτόταν. Μπορούσε να δει τα κλαδιά να γέρνουν από δω κι από κει. Μερικές φορές, έπρεπε να κλείνει το παράθυρό του, για να μην μπουν τα φύλλα και η σκόνη που στροβιλίζονταν προς τα  πάνω, από αυτόν τον φουντωτό του φίλο!

Κάθε μέρα, η μητέρα δέντρο συνέχιζε να του ψιθυρίζει: «Τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν κάποτε – αλλά έχε μου εμπιστοσύνη – σύντομα θα είσαι ελεύθερος – πίστεψέ με, πίστεψέ με».

Έτσι ο μικρός νάνος έπρεπε να έχει εμπιστοσύνη, ο μικρός νάνος έπρεπε να περιμένει.

Σύντομα γνώριζε ότι θα ήταν και πάλι ελεύθερος να αφήσει το σπίτι του που βρισκόταν

ανάμεσα στους βράχους και στις ρίζες του δέντρου. Σύντομα νώριζε, ότι θα ήταν ελεύθερος να περιπλανιέται και πάλι μέσα σε αυτό το πανέμορφο δάσος.

Κι όση ώρα περίμενε, έμεινε έκπληκτος με τα τόσα πολλά που μπορούσε να βρει να κάνει, μέσα στο βολικό μικρό του δεντρόσπιτο στη ρίζα του δέντρου.

Ο Μικρός νάνος μπορεί να χορεύει

Ο Μικρός νάνος μπορεί να τραγουδάει

Ο Μικρός νάνος μπορεί να χρωματίζει και να ζωγραφίζει

Και να κάνει τούμπες στο πάτωμα.

Ο Μικρός νάνος μπορεί να χορεύει

Ο Μικρός νάνος μπορεί να τραγουδάει

Ο Μικρός νάνος μπορεί να καθαρίζει και να μαγειρεύει

Και να ακούει ένα ωραίο παραμύθι.

Ο Μικρός νάνος μπορεί να χορεύει

Ο Μικρός νάνος μπορεί να τραγουδάει

Ο Μικρός νάνος μπορεί ……………………..

Και ……………………………………………………..

Σημείωση: Μπορείτε να προσθέσετε ότι κάνετε εσείς στο σπίτι με δικά σας λόγια

Κοιτάζοντας από το παράθυρό μου

 Είναι πρωί. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου χαρούμενη. Πηγαίνω στο παράθυρό μου, το ανοίγω για να μπει η πρωινή αύρα στο δωμάτιό μου.

 Είναι άνοιξη.

     Μπροστά μου απλώνονται οι ίδιες πολυκατοικίες, στην ίδια θέση. Καθώς τις παρατηρώ, το βλέμμα μου αρχίζει να χάνεται και το μυαλό μου να ταξιδεύει…

      Βλέπω λουλούδια, σχεδόν τα μυρίζω. Στο βάθος ένα καταπράσινο βουνό και στους πρόποδές του μια πανέμορφη λίμνη και γύρω της ολάνθιστες αμυγδαλιές. Κάπου εκεί βρίσκομαι κι εγώ και ταΐζω τους ολόλευκους κύκνους.

      Πιο πέρα ξεπροβάλλει ένας καταρράχτης. Τα νερά του τρέχουν ασταμάτητα. Πλησιάζω να τον θαυμάσω από κοντά. Ουφ! Παραλίγο να πέσω μέσα στα νερά. Από πάνω μου ακούω να φτερουγίζουν χελιδόνια…

     “Ιωάννα , Ιωάννα” ακούω μια φωνή και ξαφνικά βρίσκομαι στο δωμάτιό μου. Με φωνάζει ο αδερφός μου να φάω πρωινό.

       Τελικά, μπορείς να ταξιδέψεις πολύ μακριά και σε απίθανα μέρη με την φαντασία σου…

                                          

Ιωάννα Λουδάρου  Δ2

                                 

Μένουμε σπίτι

Έχουν κλείσει τα σχολεία

μα δεν είναι αργία.

Αιτία είναι ο ιός

κι οι συνήθειες αλλιώς!

Θα 'θελα να 'μουν στο σχολείο

με τους φίλους στο θρανίο.

Να τρέχουμε μες στην αυλή

όλα τα παιδιά μαζί.

Και η κυρία μες την τάξη

γράμματα να μας διδάξει.

Περιπάτους και παρέα

που περνάμε τόσο ωραία!

Νικόλας Σαλτερής Δ2

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΟΓΓΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Γιώργος Ζογολόπουλος γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1903 στην Αθήνα και πέθανε στις 11 Μαΐου 2004. Μεγάλωσε στην πλατεία Ομόνοιας.

Είχε ιδιαίτερο ταλέντο στην ζωγραφική και στο σχέδιο. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και φοίτησε στο εργαστήριο της γλυπτικής του ακαδημαϊκού Θωμά Θωμόπουλου. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εργάστηκε ως καθηγητής σχεδίου στη Σιβιτανίδειο Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων, συνεργάστηκε με ζωγράφους και αρχιτέκτονες, όπως οι Δημήτρης Πικιώνης, Σπύρος Παπαλουκάς, Πάτροκλος Καραντινός, Νικόλαος Μητσάκης, Φώτης Κόντογλου, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και άλλοι.

Ο Ζογγολόπουλος χρησιμοποίησε σίδερο, πλέξιγκλας, ανοξείδωτο χάλυβα και ορείχαλκο στα 50 περίπου χρόνια κατασκευής των γλυπτών του. Τα έργα του εκτός από τις αίθουσες μουσείων και γκαλερί βρίσκονται και σε δημόσιους χώρους.

Για τα έργα του λέει ο ίδιος: "Μέσα από τα έργα μου επιδιώκω να επικοινωνήσει ο κάθε άνθρωπος με ό,τι εκείνος επιθυμεί. Άλλωστε, τις κρυφές λαχτάρες μας δεν υπηρετεί η τέχνη;"

Οι "Ομπρέλες" βρίσκονται στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης από το 2013. Το 1987 κατασκεύασε για πρώτη φορά ομπρέλες σε έργο του. 

  

Το "Μνημείο Ζαλόγγου" βρίσκεται στον νομό Πρέβεζας από το 1961. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1954.

Οι "Ολυμπιακοί Κύκλοι" κατασκευάστηκαν το 1998 από ανοξείδωτο μέταλλο και εκτίθενται στην Εθνική Γλυπτοθήκη στο Γουδή.

ΜΕΛΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ Δ1

ΥΠΕΡΑΙΩΝΟΒΙΟΙ

 Έχετε σκεφτεί  ποτέ  πόσο  χρονών είναι ο μεγαλύτερος άνθρωπος  στον κόσμο;

  Οι 2 μεγαλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο ήταν η Ζαν  Καλμάν  και η Σάρα Κνάους.

  Η Ζαν Καλμάν ήταν μία Γαλλίδα , η οποία έζησε  122 χρόνια και 164 ημέρες (1875 - 1997). Η Καλμάν ήταν το μακροβιότερο επιβεβαιωμένα  πρόσωπο στην ιστορία. 

   Η Σάρα Κνάους ήταν Αμερικάνιδα , ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πρόσωπο στον κόσμο. Έζησε 119 χρόνια και 97 ημέρες(1880 - 1999).

 Ο μεγαλύτερος άνθρωπος στην Ελλάδα είναι η Κατερίνα Καρνάρου από την Κρέστενα Ηλείας η οποία έκλεισε αισίως τα 114 χρόνια! Η κα Καρνάρου είναι γεννημένη στις 25 Ιουλίου του 1905.

   Σημειώστε ότι και τα δέκα γηραιότερα (επιβεβαιωμένα) πρόσωπα που υπήρξαν ποτέ ήταν γυναίκες.  Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 37 άτομα που δηλώνουν πως είναι άνω των 115 ετών. 

  Από αυτά τα 36 είναι γυναίκες και ένας άνδρας, 34 από  την Ιαπωνία, 2 από τις ΗΠΑ και ένα από την Γερμανία, με την μικρότερη Τακέ Τανάκα να ισχυρίζεται ότι είναι 115 χρονών  και την μεγαλύτερη Τάμα Χιγκούτσι να ισχυρίζεται ότι είναι 123 χρονών.

   Υπάρχουν περισσότερα από 200 άτομα στον κόσμο ( Νοέμβριος 2019) ηλικίας μεγαλύτερης των 110 ετών. 

  Κάθε άτομο που έχει ζήσει ή έχει περάσει το 100ο έτος της ηλικίας του χαρακτηρίζεται ως Υπεραιωνόβιο.

Μαριλένα Γρηγορίου Δ2

21 Μαρτίου Παγκόσμια Μέρα Ποίησης

« E Y T Y X I A »

Το μυαλό μου ταξιδεύει 

σε θάλασσες και παραλίες τρέχει,

μπάνιο και βουτιές να κάνω

μπάλα τρέχω και σε πιάνω

Ο ήλιος με ζεσταίνει

σαν να είναι μια φωτιά

κι η θάλασσα με δροσίζει

σαν το αεράκι που φυσά.

Παίρνω  φτυάρια

φτιάχνω κάστρα

και του ουρανού

κοιτώ τ’ άστρα.

Νιώθω κάτι μαγικό

όταν βρίσκομαι στον γιαλό  

Η ζωή μου Χαρά γεμίζει

και Ευτυχία με πλημμυρίζει

Λυδία Μασούρα Δ2

Η μυθολογία...αδοπάνα! - Ποίημα

Αν η Μήτιδα είχε κρυφτεί

η Αθηνά απ΄ το Δια δε θα΄ χε γεννηθεί.

Με τη μαμά της θα’ χε μεγαλώσει ως παιδί,

κι ο χρησμός  θα’ χε επαληθευτεί!

Ο παντοδύναμος Τηθέας θα’ χε γεννηθεί

που απ’ τη γιαγιά του την Τήθυ θα’ χε ονομαστεί.

Τον Δία θα’ χε νικήσει

κι απ’ τον Όλυμπο θα τον είχε εξορίσει

Την Ήρα, την Λητώ, τη Μαία και τη Δήμητρα, ο Δίας δε  θα’ χε παντρευτεί

και τα παιδιά τους δεν θα  'χαν γεννηθεί!

Δε θα υπήρχε πόλεμος, ποίηση, μουσική

και η ζωή θα ήταν ειρηνική, μα… άκρως βαρετή!

Δημήτρης Τόζιος Γ2

Καλωσήλθες Δημήτρη στο ιστολόγιό μας!!                *αδοπάνα = ανάποδα (καθρεφτικά)

Η αναζήτηση της ρίμας - ποίημα

Σπάω το κεφάλι μου να βρω μια ρίμα

γιατί θέλω απεγνωσμένα να γράψω ένα ποίημα.

Οι λέξεις στο μυαλό μου είναι τελείως χύμα

γιατί κατέληξα να είμαι της ποίησης το θύμα.

Κατσαρίδα με ασπίδα, συναγρίδα με λαβίδα,

ξωτικό με θωρηκτό, πόλεμος λέξεων στο μυαλό!

Ασυνάρτητη η ρίμα!!!

Πώς να βγει απ’ αυτή ένα ποίημα;

Είναι δύσκολη η τέχνη

ενός νέου καλλιτέχνη

Αυτή είναι η τελευταία ρίμα,

γιατί εδώ… τελείωσε το ποίημα!

Γιάννης Τόζιος  Δ2

Ποιητικές αναγνώσεις

Τριαντάφυλλο σγουρό

Χαϊδεμένο λουλουδάκι

Πόσο πόσο λαχταρώ

Να σου πάρω ένα φιλάκι.

Μα η κυρά τριανταφυλλιά

Έχει αγκάθια κι αγκυλώνει

Κι όποιος κλέφτει τα φιλιά

Ακριβά της τα πληρώνει.

Δι’ αυτό μη φοβηθής

Σαν καλό παιδί που ‘μαι 

Όταν βλέπω πως ανθείς

Σ’ αγαπώ και ευχαριστούμαι.

Γιατί έχεις μία πνοή

Που τες γειτονιές μυρώνει

Κ’ έχεις βράδυ και πρωί

Για τραγουδιστή εν αηδόνι.

Γεώργιος Βιζυηνός

       «Λίγο ακόμα θα ιδούμε

Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

Τα μάρμαρα

Να λάμπουν στον ήλιο

Τη θάλασσα να κυματίζει

λίγο ακόμα,

να σηκωθούμε λίγο

ψηλότερα.»

Γιώργος Σεφέρης

Προτάσεις ανάγνωσης για την Παγκόσμια Μέρα Ποίησης από τη Θεοδώρα Μαρίνα Λιναρδάτου Δ2

21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης. 

Κάθε άνθρωπος μπορεί να συμμετέχει με τον δικό του τρόπο. Είτε γράφοντας ένα ποίημα, είτε διαβάζοντας, αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους.

Εγώ σκέφτομαι πως θα ήταν ωραίο να γιορτάζαμε αυτήν τη μέρα ασχολούμενοι με την ποίηση. Να μελετούσαμε διάφορα ποιήματα πολλών και γνωστών ποιητών. Να αναλύαμε αρκετά ποιήματα, να βρίσκαμε τα νοήματά τους. Να σκεφτόμασταν και να γράφαμε ένα δικό μας ποίημα.

Η δική συμμετοχή θα μπορούσε να είναι στην κατηγορία «γράψε ένα δικό σου ποίημα» μιας και αυτό μου αρέσει να το κάνω. Μπορώ, βέβαια, να κάνω με χαρά και τα υπόλοιπα πράγματα, όμως να γράφω ένα ποίημα με διασκεδάζει περισσότερο.

Κατά τα άλλα πιστεύω πως είναι μια δημιουργική μέρα και πρέπει κάθε άνθρωπος να την περάσει ευχάριστα.

Θεοδώρα Μαρίνα Λιναρδάτου Δ2

Είμαι ευτυχισμένη!

Είμαι ευτυχισμένη γιατί είμαι με την οικογένεια μου. 

Είμαι ευτυχισμένη γιατί μέχρι τώρα έχω διαβάσει πολλά βιβλία. 

Είμαι ευτυχισμένη γιατί εγώ και όσοι αγαπώ είναι καλά. Είμαι ευτυχισμένη γιατί έχω πολύ ελεύθερο χρόνο                                                                

Η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα που νιώθουμε όλοι σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, και αισθανόμαστε πολύ ωραία όταν ζει μέσα μας η ευτυχία! Λέμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι όταν νιώθουμε πολύ μεγάλη χαρά .

         

Βαλέρια Τάσσιου Δ2

Οι υπέροχες φωτογραφίες που επέλεξε η Βαλέρια είναι από τις ανθισμένες ροδακινιές της Βέροιας από το site (https://www.veriapeach.gr/copy-of-brabeia-diakriseis-2018)  και είναι των NONTAS TROMPOUKIS και ANTONIS MARGARITOPOULOS.

Παγκόσμια μέρα ευτυχίας

Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα ευτυχίας!

Και σκέφτομαι πόσους πολλούς λόγους έχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι!
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένος, επειδή είμαι καλά εγώ,  η οικογένειά μου και οι φίλοι μου!
Είμαι ευτυχισμένος, γιατί είναι άνοιξη και πετάνε οι πεταλούδες!  
Γιατί θα έρθει το καλοκαίρι και θα κολυμπήσω στην θάλασσα! 
Είμαι ευτυχισμένος, γιατί παίζω με το σκυλάκι μου την Μπαλού! 
Είμαι ευτυχισμένος, γιατί μπορώ να παίζω μέσα στο σπίτι παιχνίδια με την οικογένειά μου.

Είμαι ευτυχισμένος, γιατί πάλι κάποια στιγμή θα γίνουν όλα φυσιολογικά!

                                                 Αλέξανδρος Στάμος Δ2

Χαρά και λύπη - Ένα ινδικό παραμύθι

Μια μέρα ένας βασιλιάς ρώτησε τον σοφό σύμβουλό του: «Είναι δυνατό να αισθάνεσαι χαρά και λύπη συγχρόνως;» Ο σύμβουλος κατένευσε κουνώντας το κεφάλι του και είπε ότι αυτό είναι δυνατό. Ο βασιλιάς ζήτησε μια άμεση απόδειξη. Ο σύμβουλος του αποκρίθηκε ότι δεν μπορούσε να του δώσει άμεση απόδειξη και του ζήτησε να περιμένει. Ο βασιλιάς είχε μεγάλη εμπιστοσύνη σ' αυτόν και του είπε ότι θα περίμενε. Ο σοφός πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι επάνω, το δίπλωσε προσεκτικά και το επέστρεψε στον βασιλιά λέγοντας: «Σας παρακαλώ, να μην το ανοίξετε χωρίς να σας το πω εγώ».

Ο καιρός πέρασε και ο βασιλιάς ξέχασε το γεγονός, όχι όμως και ο σοφός. Η βασίλισσα έφερε στον κόσμο ένα γιο. Και στο βασίλειο ακολούθησαν μεγάλες χαρές και γιορτές. Ο βασιλιάς ήταν στην καλύτερή του διάθεση. Ο σοφός πήγε στο παλάτι για να συναντήσει τον βασιλιά, που τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά. Του ζήτησε, μάλιστα, να διαλέξει όνομα για το παιδί. Ο σοφός, υπεκφεύγοντας, είπε: «Μεγαλειότατε, ήρθε ο καιρός να ανοίξετε το φύλλο του χαρτιού που σας είχα δώσει εδώ και πολύ καιρό, και σας παρακαλώ να το διαβάσετε μόνος σας». Ο βασιλιάς ενοχλήθηκε. Ο σοφός επέμενε να το διαβάσει χωρίς καθυστέρηση. Ο βασιλιάς υποχώρησε, αποσύρθηκε στο δωμάτιό του, βεβαιώθηκε ότι ήταν μόνος και έβγαλε το χαρτί. Την στιγμή που άνοιγε το χαρτί, αισθάνθηκε ένα περίεργο συναίσθημα και ένα είδος μυστηρίου τον πλημμύρισε. Αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να ήταν γραμμένο. Και διάβασε τότε την μοναδική φράση που υπήρχε, και η ακτινοβόλος χαρά της πατρότητας εξαφανίστηκε. Η αγωνία και η ανησυχία αντικατέστησαν τον ενθουσιασμό και τη χαρά που τον είχαν καταλάβει. Ο βασιλιάς κατάλαβε: «Ναι. Ήταν δυνατό να αισθάνεσαι λύπη μέσα στη χαρά». Τι είχε γράψει λοιπόν ο σοφός;

«Μεγαλειότατε, όπως κάθε άλλο πράγμα σ' αυτόν τον κόσμο, ακόμη κι αυτή η στιγμή θα περάσει».

Όταν επέστρεψε ο βασιλιάς, ο σοφός του ζήτησε να φυλάξει το χαρτί. Ο καιρός πέρασε, ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωσε, ο βασιλιάς ξέχασε το συμβάν. Λίγα χρόνια αργότερα, έφτασε το νέο ότι ο εχθρός του βασιλιά πολιόρκησε το βασίλειο και ότι ήταν έτοιμος να εισβάλει από παντού. Οι εχθρικές δυνάμεις ήταν πιο πολυάριθμες και είχαν καλύτερο εξοπλισμό. Ο βασιλιάς ήταν ανήσυχος και γεμάτος αγωνία. Άλλη μια φορά ο σοφός ήλθε στο παλάτι και ψιθύρισε στον βασιλιά: «Μεγαλειότατε, θυμάστε το φύλλο χαρτί;» Αμέσως ο βασιλιάς ξαναθυμήθηκε «Ναι! Ακόμη κι αυτό θα περάσει. Αυτή η ανησυχία, αυτή η καταστροφή δεν θα βασανίσουν αιώνια το βασίλειό μου». Γεμάτος χαρά, αγκάλιασε τον σοφό. 

Ακόμη και στις πιο μεγάλες και βαθιές θλίψεις, είχε ανακαλύψει μια ακτίνα ελπίδας και χαράς. Με ανανεωμένη δύναμη βγήκε, πήγε μπροστά στα στρατεύματα του και ετοιμάστηκε για τον πόλεμο. Και πράγματι ο κίνδυνος απομακρύνθηκε.

Γιατί, τι υπάρχει αιώνιο στο πανόραμα αυτού του κόσμου, που είναι σε συνεχή αλλαγή;